Sabine wordt door haar passie voor het vak gedreven: “Ik vind onderwijs geven erg leuk, met name aan jonge studenten. Het is fantastisch om hun groei te zien, dat je hen iets uitlegt en dat ze het begrijpen. Daarnaast vind ik wetenschappelijk onderzoek geweldig. Zo vond ik voor een onderzoek bijvoorbeeld een manuscript dat vierhonderd jaar kwijt was.” Het plezier in haar vak wordt gedrukt door de structurele onderfinanciering. “Alles kraakt en piept. Tegenwoordig ben je als docent alleen maar aan het zenden. Er is geen tijd voor interactie of persoonlijke begeleiding. Ook is de concurrentie binnen de wetenschap ontzettend groot. Je wordt afgerekend op je wetenschappelijke productie. Tegelijkertijd ben je drie à vier dagen per week bezig met onderwijs geven, maar bij universiteiten gaat het toch altijd nog om onderzoek, niet om onderwijs. Het gevolg is dat wetenschappers in de avonden, de weekenden en in hun vakanties hun onderzoek doen. Steeds vaker spreek ik collega’s die bijna alleen nog maar huilend op de bank zitten, omdat ze zo moe zijn of last hebben van hartkloppingen.”
College geven met een hersenschudding
Op de vraag wat de oplossing is, antwoordt Sabine duidelijk: “Er moet structureel meer geld bij, zodat we structureel meer collega’s kunnen aannemen. Er moeten vaste contracten komen, zodat docent-onderzoekers weten waar ze aan toe zijn. Ik heb met een hersenschudding gewoon toch mijn colleges moeten geven, omdat er niemand was om mij te vervangen. Als er nu een docent omvalt, dan is er niemand beschikbaar die met nog voldoende energie heeft om extra taken over te pakken. Natuurlijk vinden we dan wel een docent die het zal overnemen, maar die persoon valt dan vervolgens ook om. Het is een instabiel kaartenhuis.”
De volgende nobelprijswinnaar
“De coronacrisis maakt duidelijk hoe belangrijk wetenschap en kennis is. Als ouder zeg ik tegen mijn kind: een goede opleiding is de beste investering in je toekomst. Dat geldt ook voor ons land. Kijk naar de vaccinontwikkeling: de Leidse farmaceut Janssen speelde een belangrijke rol bij de ontwikkeling van een van de vaccins. Maar als we zo doorgaan, hebben we straks geen mensen meer die vaccins kunnen ontwikkelen. De samenleving plukt de vruchten van hoogwaardig academisch onderwijs. Alle grote wetenschappelijke ontdekkingen gingen gepaard met vallen en opstaan. De laatste Nederlandse Nobelprijswinnaar, uit Groningen, deed twintig jaar over zijn onderzoek. Af en toe neem je een zijpad. Daar groei je door. We bieden studenten niet alleen kennis en betere vaardigheden, maar ook een vorm van weerbaarheid. We moeten jongeren de ruimte bieden om zich te vormen, zodat ze rust in hun hoofd hebben om verder vooruit te kijken. Daar heeft de hele maatschappij baat bij.”
